انسانیت؛ در رثای استاد یعقوب موسوی

📝 یادداشت دکتر نعمت الله فاضلی، با عنوان انسانیت؛ در رثای استاد یعقوب موسوی

🔻۱۷ اردیبشهت ۱۴۰۲

✅ روز معلم ۱۴۰۲ غمگین بود، روزی که دکتر یعقوب موسوی از میان ما رفت. عابدی زاده که خبرش را داد زبانم بند آمد. چند روزی باورم نبود و از گفتن و نوشتن آن پرهیز داشتم. اما چه می شود کرد، او رفت. صد افسوس.

✅ موسوی اخلاق مراقبت از دیگری را خوب می دانست. نه تنها برای خانواده اش بل دانشجویان و دوستانش را سرشار از مهربانی، ادب، مراقبت و حمایت می کرد.

🔻ما هر دو دانش آموخته ی علوم اجتماعی از بریتانیا، هر دو علاقه مند مطالعات شهری، هر دو معلم دانشگاه، و هر دو ساکن تهران بودیم. اینها کافی بود ما را با هم دوست و صمیمی کند.

🔻بزرگ تر از من بود، برادری بزرگ تر که بی دریغ مهربانی و حمایتم می کرد. گاه و بی گاه در همایش ها، نشست ها و دانشگاه یکدیگر را می دیدیم. چندین بار مهمانش در دانشگاه الزهرا بودم. با هم سفر هم رفتیم.

✅ دانشجویانش یکپارچه و یک صدا عزادارش شدند و از آموزش ها، حمایت ها و مراقبت های بی دریغ و غمخوارانه اش گفتند و نوشتند.

🔻 سال ۸۸ تماس گرفت و گفت که یک دانشجوی ارشد جامعه شناسی در دانشگاه علامه هست که دوره کارشناسی دانشگاه الزهرا و دانشجوی او بوده است. از خانواده دانشجو و فلاکت هایش گفت و این که او بسیار مستعد است، اما نیازمند مراقبت و حمایت است. خواست حمایش کنم. نگران او بود. معلم است دیگر، دلسوز فرزندانش است هر جا باشند و بروند.

✅ مهربانی، اصالت و فداکاری و خردمندی گم نمی شود. هر قدر جهان بلبشو باشد، حساب مهربانی، بزرگواری و اصالت جای خودش هست و می ماند.

🔻موسوی بزرگوار به اصالت و بزرگواری معنا و عینیت و عمق داد. هر بار تعاملی داشتیم قدرشناسی صمیمانه و بی ریا می کرد و مشوقم بود و بر اهمیت تلاش های فکری ام تاکید داشت. کتاب ها و نوشته های شهری ام را که می خواند برایم تعریف می کرد. یادداشت هایم را که دوست داشت برایم می گفت.

✅ موسوی خودش را معلم می دانست و به این مقام می بالید؛ بی هیچ تکلف و روی و ریایی. منتقد سیاست ها و سامان سیاسی کشور بود و در این نیز صداقت داشت و نکوشید از نردبان قدرت بالا رود.

🔻نمی خواست دانشجویان را نردبان ترقی و ارتقا حرفه ای کند و نکرد. بارها تاکید می کرد چیزی نمی نویسم مگر اندیشه خودم باشد و از فساد دانشگاهی جاری و ساری شاکی بود و خود را از آن دور نگه داشت.

🔻موسوی صادق، متواضع، مهربان، امیدوار و خندان بود. وجودش سرشار از اینها بود نه این که لق لقه زبانش باشد. 

🔻موسوی انسان بود و حق انسان بودن و انسانی زیستن و انسانیت را به تمام و کمال ادا کرد.

🥀🥀 یادش گرامی و روحش شاد.