🔶جنگ جاده ای و سکوت جامعه مدنی🔶

📝 يادداشت دكتر نعمت الله فاضلي با عنوان جنگ جاده ای و سکوت جامعه مدنی

✅ ۲۵ شهريور ۹۸

🔵 در حالی که در کشورهای اسکاندیناوی و هلند و برخی کشورهای اروپایی مرگ ناشی از تصادفات جاده ای نزدیک به صفر است در ایران تصادفات جاده ای یکی از گرانبارترین مشکلات ماست.

✅ امروز ۲۵ شهریرو (۱۳۹۸) پلیس اعلام کرد در شش ماه اخیر ۱۷ هزار نفر در تصادفات جاده ای کشته شده اند. سالیانه حدود ۳۰۰ هزار نفر هم زخمی می شوند. سال هاست که بین ۱۶ تا ۳۰ هزار نفر در جاده های ایران کشته می شوند. هزاران میلیارد تومان خسارت اقتصادی و بی نهایت خسارت روحی و اجتماعی به جامعه ایران وارد می شود.

✅ هر بار که این آمار منتشر می شود ذهنم درگیر انبوهی از پرسش ها می شود. پرسش مهمی که در اینجا وجود دارد این است که چرا افکار عمومی نسبت به این فاجعه عظیم ساکت است؟

🔻چرا جامعه مدنی ایران در این زمینه بی تفاوت است؟ هنرمندان و دانشگاهیان و روشنفکران چرا درباره این فاجعه چیزی نمی گویند و اقدامی نمی کنند؟ آیا این فاجعه کمتر از خشونت علیه حیوانات خانگی اهمیت دارد؟ یا این فاجعه که بیش از اعتیاد خانمان صدها هزار نفر را تباه می کند نباید در کانون توجه جامعه ی ما قرار گیرد؟

🔻چرا رسانه ها و مطبوعات به انتشار آمار تصادفات بسنده می کنند و درباره علل و پیامدهای گوناگون این فاجعه چیزی نمی گویند؟ صدها نهاد مدنی برای حفاظت از میراث فرهنگی یا برای مقابله با اشکال خشونت در جامعه شکل گرفته است، چرا هیچ نهاد مدنی در این زمینه وجود ندارد؟

✅ اینها پرسش هایی است که واقعا علت آن را نمی دانم. آیا مردم و دانشگاهیان و هنرمندان و فعالان اجتماعی از آمار و اطلاعات این حوزه بی خبرند؟ یا این که گمان می کنند این موضوع صرفا وظیفه حکومت است که به این فاجعه پایان دهد؟

🔻آیا واقعا بدون فشار افکار عمومی ممکن است حکومت مبارزه برای کاهش این تصادفات را در اولویت خود قرار دهد؟

✅ تحقیقات در زمینه تصادفات بندرت در حوزه عمومی منعکس می شود و ما اغلب تنها آمار این تصادفات را می شنویم.

🔻نمی دانم کسانی که در این زمینه تحقیق می کنند چرا نتایج تحقیقات شان را به صورت عمومی مطرح نمی کنند؟ واقعا تا کی این روند مرگبار باید ادامه کند؟ ما منتظر چه هستیم این که از عالم غیب امداد برسد یا این از بیرون کشوری یا سازمانی بیاید و اقدامی کند؟

✅ جاي بسی شگفتی است که چرا خانواده
های آسیب دیدگان و داغدیدگان برای مبارزه با این فاجعه خانمان سوز اقدامی نمی کنند؟

🔻ما برای مبارزه با انواع سرطان ها و بیماری های شایع نهادهای مدنی و عمومی داریم، بیماری هایی به مراتب کمتر از تصادفات خسارت های جانی و مالی به جامعه می زنند. جای شگفتی نیست که ما چرا به این فاجعه عادت کرده ایم؟

✅ واقعا پاسخ این پرسش ها را نمی دانم. اما می دانم من انسان دانشگاهی، همه هنرمندان، روزنامه نگاران و همه فعالان فرهنگی و اجتماعی باید به این پرسش ها عمیقا بیندیشیم و درباره مسئولیت های مان در برابر جامعه پاسخگو باشیم.

🔻می دانم می شود ریشه همه حوادث را به سیاست رساند. حق هم همین است. اما در اینجا حتی برای استیضاح نظام سیاسی هم کسی سخنی نمی گوید. اگرچه داستان را نباید به سیاست محدود کرد.

🔻صنعت ما، نظام آموزشی ما، نظام درمانی ما، نظام رسانه ای ما و همه جامعه در شکل گیری و تداوم این فاجعه نقش و سهم داریم. واقعا نمی خواهیم به بزرگی این فاجعه توجه کنیم؟

🔵 جاده ها میدان جنگی تمام عیار شده اند و ما همه سکوت کرده و نظاره گر این جنگ هستیم. ای وای بر ما، ای وای بر ما.