📝خدا رفیقان را رحمت کند

🔹 نعمت الله فاضلی، ۲ مرداد ۱۴۰۱

✅ همکار عزیزم ابوالفضل مرشدی یادی کردند از استاد محمدعلی مرادی، “فیلسوف خیابان” و از این گفتند که چگونه بی هیچ روی و ریایی او را در نوشتن رساله دکتری شان کمک کرده و در خواندن متون فلسفی هدایت نموده است. او را “استاد رفیق” نامیدند. چه زیبا، در “جامعه ریا” رفیق حکم کیمیا را دارد؛ آن هم استاد رفیق.

🔻ولی هست و بایسته است این کیمیاها و کیمیاگرها را شناخت و شناساند. درست هم همین است. در حوزه عمومی با صدای رسا بگوییم و قدرشناسی کنیم از مرادی و مرادی ها. برخی همکاران که می میرند جز گفتن خدا رحمتش کند حرفی برای گفتن نمی ماند؛ گاه حتی برای گفتن همین هم زبان به لکنت می افتد. گاه هم برخی با آب و تاب رحمت می فرستند تا منفعتی نصیب شان شود؛ و بیش تر اعلام وفاداری سیاسی کنند تا طلب رحمت برای متوفا.

🔻 این که می بینید گاه برای برخی رفتگان که می دانیم وجودشان نه تنها “منبع معرفت” نبود بلکه خلق از آنها در زحمت بودند، عده ای اما با آب و تاب سلام و صلوات می فرستند، نسبتی با رسم نیک یادبود ندارد. آن را “مرده پرستی” نگوییم لطفا. دانشگاهیان هشیارتر و هوشمندتر از این هستند که تن به رسم و رسوم عامه مردم دهند. قصه ساده تر از اینهاست. قصه “ماده پرستی” و منفعت یک دو روز این دنیاست.

✅ اما مرادی که نام نیکش زنده نگه داشتید چرا نکونام است؟ چون مرادی مرعوب نمی کرد و به جایی وابسته نبود و مقام نداشت. فاقد قدرت بود اما اقتدار داشت، “اقتدار معرفتی”. همین اقتدار بود که او را هنوز زنده نگه داشته است و هنوزها زنده می ماند. بسیاری از ما استادان مرده به دنیا می آییم، چرا که هرگز “اقتدار معرفتی”، در ما تحقق نمی یابد. مرادی مجنون هم بود، “مجنون معنا” و “دلداده دانایی”. برای همین اهل گفتگو بود و بی پایان و خستگی ناپذیر و سیری ناپذیر گپ و گفت می کرد. او خوب میدانست:

در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن
شرط اول قدم آنست که مجنون باشی

🔻مرادی پند حافظ را می دانست و “نقطه عشق” را دیده بود. مرادی از این جهان هیچ نداشت. هیچ. اما می دانست که چگونه “بی زر و گنج به صد حشمت و قارون باشد” .

✅ استادی گنج قارون است برای آنها که مرادی وار زیست کنند و “استاد رفیق” باشند نه “استاد ریا”. خداوند رفیقان را نگاه دارد و رفیقان رفته را هم رحمت کند و من و دیگران را نیز هدایت فرماید.