دلخوشی

📝 یادداشت دکتر نعمت الله فاضلی، با عنوان دلخوشی

🔻۲۳ مرداد ۱۴۰۲

✅ نیمه مرداد ۱۴۰۲ دوستم دکتر سرکار آرانی چند روزی از ژاپن به ایران آمد و چند ساعتی با هم بودیم.

🔻 آرانی طبع و منشی شاعرانه دارد و به ایران عشق می ورزد. برای پژوهشی درباره مدرسه اینجا بود. لابه لای صحبت های مان ناگهان پرسید راستی دلخوشی ات چیست؟

🔻نمی دانم چرا این پرسش برایم شوک آور بود. مکثی کردم و کوشیدم دلهره ام را پنهان کنم.  دلهره ام بود که نکند دلخوشی ندارم.

✅ نمی دانم منظورش از دلخوشی چه بود، اما “دلخوشی های کوچک” داریم، و “دلخوشی های بزرگ”.

🔻کوچک ها، از خود و شخص ما تراوش می کنند، و بزرگ ها از جامعه. دلخوشی های کوچکم، زندگی، زنده بودن و سلامتی است؛ و پسرم و خانواده ام،  دوستانم، و خرده سواد، خرده آبرو و خرده فضایی که می توانم زندگی فکری را تجربه کنم. این دلخوشی ها هم بزرگ اند و قدردان شان هستم.

✅ اما دلخوشی های بزرگ، همان ها که از جامعه سرچشمه می گیرند.
 
🔻به گمانم آرانی جویای این بود. مکثی کردم و گفتم دلخوشم که افق تازه ای در ایران شکل گرفته، و مردم خواهان تغییری اساسی در جامعه اند.

🔻گفتم اگرچه فقر و فشار عمومی در زندگی مردم زیاد است و بحران های اقتصادی، زیست محیطی و سیاسی و اجتماعی، کام مردم را تلخ کرده و احساس ترس و نگرانی درباره فردا و فرداها وجود دارد، اما این فشارها، مردم را به فکر واداشته.

🔻برایش از انفجار آگاهی در بین عامه مردم گفتم. گفتم مردم برای دانستن عطش دارند. آن روز در شورای کتاب کودک سخنرانی داشتم و آرانی هم آخر سخنرانی آمد. گفتم ببین این بعد از ظهر داغ تابستانی هفتاد نفر در سالنی تنگ و گرم گردهم آمده اند تا درباره بینش جامعه شناسانه بدانند.

🔻جلوی کتابفروشی های خیابان انقلاب بودیم. گفتم ببین با وجود گرانی سرسام آور، هنوز کتاب های تازه چاپ می شود و بهترین کتاب های فلسفی و اجتماعی جهان ترجمه می شوند و فروش می رود.

🔻گفتم هزاران کانال تلگرامی و فضاهای مجازی و رسانه ای داریم و میلیون ها ایرانی که می نویسند، می خوانند و بحث می کنند.

🔻گفتم هجده میلیون دانش آموخته و دانشجو داریم. هشتاد درصد جامعه باسوادند. میلیون ها ایرانی مهاجر هم پل ارتباطی مردم با جهانند.

✅ گفتم دلهره های زیادی دارم، اما به افق آگاهی تازه ای که در جامعه باز شده دلخوشم. گفتم ایران در شرف زایمان تازه ای است. درد می کشد و دردهای سخت تری هم خواهد کشید، اما تولدی تازه در راه است.

🔻آرانی ساکت و با هیجان گوش داد و احساس کردم جوابم برایش قانع کننده نبود.

🔻چیزی نگفتم. چند روزی است همچنان می اندیشم که دلخوشی ام چیست.

🔻حالا کشف کردم. فهمیدم دلخوشی ام همان هاست که گفتم، اما چیزی را هم از قلم انداخته بودم. دلخوشم که من هم در فضا و افق تازه می نویسم، و با جامعه و مردمم سخن می گویم و از جامعه می آموزم.

🔻دلخوشم واقعا. دلخوشم که می توانم با مردم و برای مردم وطنم بیندیشم و بنویسم و از جامعه سخن بگویم.

🔻دلخوشم که فضای مجازی مرا به هزاران ایرانی پیوند می زند و می توانم از طریق تلگرام کتاب های مفید را معرفی کنم و موضوعات مهم را بحث کنم و در این روزهای سخت شاید سهمی ناچیز در گفتگوهای جامعه دارم.

✅دلخوشی هایم را که گفتم دریافتم دلخوشی ها در پستوی ذهن پنهانند، در حالی که دلهره های مان پیشخوان ذهن ما را اشغال کرده اند. گاه لازم است سری به پستوها بزنیم و دلخوشی های مان را بجوییم و ببینیم و بگوییم. و الا دلهره ها ما را از پا در می آورند.