به نام ایران

📝 یادداشت دکتر نعمت الله فاضلی، با عنوان به نام ایران

🔹️۲۰ تیر ۱۴۰۴

✅ پنجشنبه (نوزدهم تیر ۱۴۰۴) عصر در کافه پترن تهران نشست جالبی با عنوان “میز ایران” برگزار شد و شرکت کردم. جای تان واقعا خالی بود. ده پانزده نفر زن و مرد، پیر و جوان، مذهبی و غیرمذهبی شرکت داشتند. گفتند تعداد زیادی متقاضی شرکت بودند اما کافه بیش از این جا نداشت.

🔻این نشست را گروه هشتی مدیریت کرد؛ گروهی مدنی که از حمایت فرهنگسرای اندیشه شهرداری تهران برخوردار است اما گروهی از جوانان فعال مدنی و مستقل اند. این نشست پیرو پیشنهادم برای ملاقات های صلح برگزار شد.

🔻نشست به صورت گفتگویی بود نه سخنرانی. سه سوال مطرح شد: ۱) در جنگ دوازده روزه چه نگرانی هایی داشتید؟ ۲) در پاسخ به نگرانی هایتان چه واکنش و رفتار خلاقه و موثری انجام دادید؟ ۳) کدام یک از واکنش ها را می توان الگویی مناسب برای دیگران در نظر گرفت؟

🔻دو پرسش اول را شرکت کنندگان گفتند و پرسش سوم را من تحلیل و ارزیابی کردم. نشست دو ساعت و نیم بود و بسیار گرم، صمیمی و با انضباط برگزار گردید. امیدوارم این نشست ها در همه شهرها برگزار شود.

✅ شرح و تحلیل این نشست ارزش آن را دارد که مقاله و مونوگراف مستقلی شود، اما چند نکته جالبش را می نویسم.

🔻۱) وجه مشترک نگرانی تقریبا همه آنها ایران بود. در شرایطی که محققان اجتماعی از اتمیزه شدن جامعه ایران می گویند، این که ناگهان ایران در کانون دغدغه ی همه قرار گیرد جای تامل دارد. البته، مراد شرکت کنندگان از ایران، سرزمین ایران و مردمانش بود نه حکومت و جمهوری اسلامی. تقریبا هیچ اشاره ای به نگرانی بابت سقوط و سرانجام حکومت نشد.

🔻۲) برخی شرکت کنندگان با عبارت “به نام ایران” صحبت شان را آغاز می کردند. این عبارت تا جایی که بخاطر دارم در همین روزهای جنگ باب شده است. حال و هوای میهن دوستی در همه غالب بود. در شرایطی که نظام آموزشی و رسانه ای رسمی ما میهندوستی را در دهه های گذشته ترویج نمی کرد، این ظهور و بروز ناگهانی عشق به میهن و “به نام ایران” دلالت های مهمی برای جامعه ما و شیوه شناخت آن دارد.

🔻۳) بیشترین نگرانی، برای آینده دور و نزدیک ایران بود. از فروپاشی، فقر، گسترش خشونت، تداوم جنگ، گسترش افراط گرایی، تجزیه ایران و تنهایی ایران نگران بودند.

✅ البته نگرانی های شخصی و خانوادگی و ترس از نابودی عزیزان هم مطرح شد. اما واکنش افراد به موقعیت جنگی و پر التهاب هم جالب بود.

🔻۱) با هم بودن، فعالیت جمعی، گفتگو و توسعه ارتباطات مهم ترین واکنش افراد برای مواجهه با اضطراب ها و نگرانی ها بود.

🔻۲) تلاش برای ایجاد آرامش و مدیریت عواطف و کنترل احساسات منفی و نامیدی و ترس.

🔻۳) اخلاق مراقبتی و تلاش برای توجه به اطرافیان، احوالپرسی، کمک کردن و گسترش مهربانی.

🔻۴) تامل و درنگ در خود، در زندگی، و ژرف اندیشی و توجه عمیق تر به پرسش های وجودی

🔻۵) تفکر انتقادی و مواجهه نقادانه با رسانه ها و روایت هایی که دو طرف جنگ ارایه می کنند. جالب بود که به رغم تلاش برخی رسانه ها که این تجاوز را جنگ علیه حکومت و نه ملت ایران معرفی می کند، شرکت کنندگان نفرت عمیقی از اسراییل داشتند و این جنگ را هم علیه ایران می دانستند.

🔻۶) بازاندیشی در ایفای بهتر و موثرتر مسوولیت های حرفه ای و شغلی و تلاش برای انجام و ارایه بهتر خدمات.

🔻اینها برداشت ها و بخش هایی از نشست دو ساعت و نیم بود و امیدوارم فایل کامل آن را بزودی در کانالم تقدیم تان کنم.

✅ همه ما، به ویژه ما دانشگاهیان، می توانیم به نام ایران به پا خیزیم و اتحادی بزرگ برای ساختن و نجات و بزرگی و شکوه ایران را ایجاد کنیم. به امید آن روز و به نام ایران.