به ملاقات صلح برویم

📝 یادداشت دکتر نعمت الله فاضلی، با عنوان به ملاقات صلح برویم

🔹۸ تیر ۱۴۰۴

✅ هفتم تیر در خانه اندیشمندان علوم انسانی درباب وضع امروزمان سخنرانی داشتم. بعد از سخنرانی یکی پرسید ما شهروندان عادی که نه سیستمداریم، نه حکمران، نه متفکر، نه هنرمند و نه چیزی دیگر و فقط شهروند عادی هستیم در این موقعیت دشوار چه کنیم؟

🔻گفتم به ملاقات صلح بروید. گفت چطور و یعنی چه؟ گفتم جوابم را می نویسم و در کانالم می گذارم.

🔻در سخنرانی ام پیشنهاد دادم نشست هایی در فضاهای شهری، کافه ها و فرهنگسراها و … برگزار شود و در آن یک استاد و متخصص شرکت کند و شهروندان هم بیایند و با او پرسش و پاسخ کنند. هدف اصلی این ملاقات ها فقط دیدار و ملاقات رودرروی شهروندان باشد تا با هم باشند و یکدیگر را ببینند و احساس تنهایی نکنند. در عین حال، گفتگو هم بکنند.

🔻از پیشنهادم استقبال شد و حتی یکی اعلام کرد حاضر است  کمک مالی کند و برای برگزاری این نشست ها پیشقدم شد. مسئولان خانه اندیشمندان هم استقبال کردند. دبیر کمسیون انجمن های علمی وزارت علوم هم پذیرفت کار دعوت و هماهنگی استادان را انجام دهد.

✅ اما ملاقات های صلح در فضاهای شهری کافی نیستند. پیشنهاد می کنم شهروندان عادی ملاحظات زیر را هم جدی بگیرند تا خودشان را صلح آمیز ملاقات کنند.

🔻۱) ابهام را تحمل کنیم. آماده باشیم تا در وضعیت خطیر و پرمخاطره و بسیار پیچیده و مبهم زندگی کنیم. ظرفیت تحمل ابهام در وجودمان را توسعه دهیم. معلوم نیست به زودی ایران روی آرام ببیند. جامعه ایران با عدم قطعیت های مخاطره آمیزی درگیر است. این را بپذیریم.

🔻۲) با هم و کنار هم باشیم. ملاقات های حضوری و دورهمی مان را گسترش دهیم. مراقب باشیم غرق فضای مجازی و رسانه ها نشویم. اینها ما را منزوی تر و تنهاتر و مضطرب تر می کنند. با هم بودن، ورزش و ورز دادن انسان شدن و بودن ماست. این را بخاطر بسپاریم.

🔻۳) کنشگری کنیم. هر کس هر طور می تواند فعالیت مدنی و جمعی داوطلبانه ای را پیش بگیرد. بروید عضو یکی از نهادهای مدنی داوطلبانه محیط زیستی، میراث فرهنگی، نهادهای خیریه، یا گروه های مدنی فرهنگی و هنری و کتابخوانی شوید.

🔻۴) رژیم رسانه ای بگیریم. این را سرلوحه افکارتان قرار دهید که متخصص علوم سیاسی و اجتماعی و اقتصادی نیستید. بنابراین، شناخت تان از امور ناقص و شاید نادرست است. و مهم تر این که مطالبی که رسانه ها و شبکه های اجتماعی منتشر می کنند ممکن است کاملا نادرست یا جانب دارانه باشد. بنابراین رشته افکارتان را بدست رسانه ها و شبکه های اجتماعی نسپارید. تا حد ممکن از رسانه ها و شبکه های اجتماعی فاصله بگیرید و بجایش با ملاقات دوستان و خویشانتان سرگرم شوید.

🔻۵) کتاب بخوانیم. می دانم که در موقعیت جنگی و دشوار کنونی، کتاب خواندن آسان نیست. اما کتابی کنار دستتان بگذارید و روزانه چند ورقی از آن را بخوانید.

🔻۶) مراقبت کنیم. از اطراف و اطرافیان مان مراقبت کنیم. احوال هم را بپرسیم. مراقب فقرا باشیم. به سالمندان بیشتر توجه کنیم. بیشتر از محیط زیست مراقبت کنیم. بکوشیم کم تر مصرف کنیم. بکوشیم مهربان تر باشیم. با خودمان هم مهربان باشیم.

🔻۷) سکوت کنیم. مقداری هم تمرین سکوت کنیم. ذهن شلوغ مان را مدیریت کنیم و اجازه ندهیم مدام در معرض هجوم خبرهای بد و سیل اطلاعات باشد. خیام وار به جهان گذران بنگریم و دم را غنیمت شماریم و شادی را فراموش نکنیم.

🔻۸) مدارا کنیم. جنگ تحمیلی دوازده روزه چیزهای مهمی را عریان و بر ملا کرد. از جمله این که ما همه با تفکرات، نگرش های سیاسی و سبک های زندگی مختلف و متفاوتیم. اما برای ایجاد امنیت و زندگی پایدار ناگزیر باید همدیگر را تحمل کنیم، تفاوت های مان را به رسمیت بشناسیم و خود را هم میهن بدانیم. اصل بنیادی زندگی جمعی و سیاسی حاکم بر زندگی ما باید “میهن سالاری” باشد، نه دین سالاری، نه حزب سالاری، نه قبیله سالاری. حامیان حکومت چاره ای جز مدارا با سکولارها و حتی بی دینان ندارند. سکولارها و بی دینان هم باید حکومتی ها را هم میهن خود بدانند. هم میهن بودن یعنی مدارا و تساهل و به رسمیت شناخت دیگران با همه تفاوت های شان.

🔻۹) خلاق باشیم. ظرفیت ها، قابلیت ها، استعدادها و بالقوگی های خودمان و محیط مان را ببینیم و باور کنیم. همیشه راه و چاهی برای عبور از مشکلات هست و می توان ساخته و پرداخته کرد. کافی است گفتگو کنیم، تعامل داشته باشیم، از هم دور نشویم، به هم اعتماد بیشتری بورزیم. امید در همین چیزهاست.

🔻۱۰) در هر بحثی، میهن سالاری خط قرمزتان باشد. هر تحلیل و خبر و دیدگاهی را که انتهایش تخریب میهن و کشتار هم میهنان است، نپذیرید. فریب میهن ستیزان را نخورید. حتی اگر ظاهرا با داده های متقن و استدلال های معقول با شما سخن بگویند. یقین بدانید این افراد اگر با متخصص و خبره سیاسی بحث کنند، مغالطه ها و نادرستی های شان برملا می شود.

✅ این ملاحظات را می توان ادامه داد. اما همینجا صحبتم را تمام می کنم‌. امیدوارم سایه شوم جنگ از سر ایران بزودی و برای همیشه برداشته شود. شما هم بکوشید صلح را هر روز ملاقات کنید. این خود می تواند گامی بسوی صلح باشد.